گریزی می زنیم به 31 سال پیش (18 تیر ماه 1358 ش) که مصادف است با همین ایام، نیمچه تورقی می کنیم تاریخ انقلاب اسلامی ایران را.

هنوز پنج ماهی بیش از پیروزی انقلاب نگذشته؛ اوضاع و احوال کشور نظم و نظامی ندارد، ارکان سیاسی، اقتصادی، نظامی و ... تعطیل و یا نیمه تعطیل است، اکثریت سفارت خانه ها و نمایندگی های کشورهای خارجی ساکت و متحیر یا در حال توطئه، بویژه قدرتهای بزرگ شرق و غرب، همه گروهها، احزاب و دستجات سیاسی و غیر سیاسی راست و چپ، مسلم و غیر مسلم از هر قید و بندی آزاد و رها و فعال مایشاع به همراه شاخه های نظامی مسلح و فعال، عمال رژیم شاه در داخل و خارج فعال و مشغول توطئه و هر لحظه احتمال کودتا و برگشت شاه، نیروهای انقلابی حاکم تازه کار و بی تجربه و احساسی، اقتصاد و اجتماع و ... کشور رها و بی مدیر و مدبر، توطئه از هر گوشه و کنار، از داخل و خارج شروع شده، بویژه چشم طمع بعضی همسایگان باز و دریده گشته، هر کس و بی کسی ادعای حق و حقوقی بی جا و شعار سهم خواهی دارد، هر گروه و حزب و شخصی نظری و روشی و ...

با این اوضاع و احوال، امام خمینی که کلام و راه و روش او با در نظر گرفتن وضعیت زمانه هر عمل و نوصیه اش، برای ما شاخص است، طی یک پیام هفت ماده ای مهم به مناسبت اعیاد رجبیه و شعبانیه، خطاب به ملت و سران دولت و انقلاب می فرماید:

«کلیه متهمین که در رژیم سابق مرتکب تقصیراتى شده‏اند بخشوده مى‏شوند، به استثناى اشخاصى که مبادرت به قتل مردم نموده یا دستور آن را صادر کرده‏اند، یا زندانیان انقلابى ما را شکنجه داده‏اند. تشخیص جرایم فوق را باید هیأتى مؤمن به انقلاب اسلامى به عهده بگیرند . . .

قواى سه گانه مورد عفو هستند و اینجانب و ملت شریف آنها را عفو نمودیم و البته موارد استثنا شده در بند دو در اینجا نیز جارى است. لکن تا جرم آنها به ثبوت شرعى نرسیده است، احدى حق تعرض به آنها را ندارد، و متهمین به جرمهایى که بخشوده نشده، باید از طریق ارتش و ژاندارمرى و شهربانى تسلیم دادگاه انقلاب شوند؛ و دیگران حق هیچ گونه تعرض به آنها را ندارند ..»